Á vef Albertas Teacher's Association má lesa grein um samstarfsverkefnið og viðtöl við þátttakendurna haustið 2018. Sjá meira: https://www.teachers.ab.ca/News%20Room/ata%20news/Vol53/Number5/Pages/Exchange-program.aspx
Arnbjörg í Marlborough skrifar.
Þá er þetta mikla ævintýri hálfnað hjá okkur. Við allar komnar heim og teljum niður dagana þar til við getum launað gestrisni kanadísku skólastjóranna okkar. Það er alltaf gott að koma heim eftir ferðalög. Ég er margs vísari eftir þessa ferð og tel mig hafa lært helling. Fyrir nú utan allt góða fólkið sem ég kynntist í þessu verkefni og að nú á ég fjölskyldu í Kanada. Það var voða gott að koma í Brekkubæjarskóla í morgun og takast á við þessi hefðbundnu verkefni, að ég tali nú ekki um að geta hugsað og talað á íslensku! Ég tók áðan á móti sænskum kennurum sem verða í 3 daga á Akranesi í "job shadowing" verkefni þannig að það er ýmsar útgáfur til af spennandi verkefnum fyrir skólafólk. Vanalega hefði ég talað mina skandinavísku við Svíana en flugþreytan og enskan trufluðu mig :) Ég kom gjöfum hlaðin heim en eina gjöf þykir mér vænst um og það er kanadíski fáninn áritaður af öllum nemendum og starfsmönnum skólans "míns." Arnbjörg í Marlborough skrifar.
Síðasti dagurinn í Marlborough skólanum var í dag. Ann, sem sér um morgunmatinn fyrir krakkana, kom til mín í morgun og sagðist hafa verið að hugsa til mín í gærkvöldi og hvernig þessar tvær vikur væru búnar að vera 😊 Fyrst fór Aubrey með þig í lokað herbergi (Breakout) þar sem þú komst ekki út og þið sprunguð í loft upp. Næst skemmdi hún í þér heyrnina með þremur óvæntum brunaæfingum. Síðan fór hún með þig á mesta túristastaðinn á svæðinu þar sem ekki er hægt að ganga um fyrir fólki. Og til að toppa þetta snjóaði allt í kaf á tíma sem snjór er ekki vanur að staldra við ef hann kemur. Þannig að ég vona að þú sért farin að skipuleggja ferðina hennar endaði hún á 😊 Þetta eru samt ekki eingöngu hörmungar :) Í gær fórum við Aubrey á matreiðslunámskeið þar við lærðum að gera alls konar smárétti fyrir koktelboð þannig að nú get ég farið að slá um mig í eldhúsinu! Þetta var heilmikið fjör, góður matur og mikið hlegið Í dag var svokallaður fjölskyldu föstudagur í Marlborough skólanum. Skipulagið er ekki ósvipuð heimavistunum í Harry Potter en það er engin keppni. Hugsunin að baki er að hver nemandi eigi fleiri en bekkjarfélagana að í skólanum til að leita til. Allir hafa bekkinn sinn og svo allan skólann og fjölskyldurnar eru stigið þar á milli. Ef þú ert t.d. ugla ertu það fyrir lífstíð og uglurnar standa saman. Ég var heiðursgestur hjá Moose (stærra dýr en elgur) fjölskyldunni. Eins og ég hef komið inn á áður þá koma nemendur í þessum skóla úr erfiðu umhverfi og margir þeirra búa við aðstæður sem enginn vill búa við og þetta verkefni er hluti af því að auka samhyggð milli nemenda þvert á skólann. Annars var dagurinn minn rólegur, ég rölti um, kvaddi krakkana, fékk knús og kossa, gjafir og falleg orð. Toppurinn var samt þegar þrír nemendur komu og gáfu mér kanadíska fánann með nöfnum allra nemenda og starfsmanna skólans. Þetta varð því hálfgerður vasaklútadagur hjá mér! Ég hefði ekki trúað því fyrir þessa ferð að það væri hægt að mynda svona góð tengsl á aðeins tveimur vikum með fólki sem maður þekkir ekki og hefur aldrei séð. Ákveðin taug í mér vill ekki yfirgefa þennan skóla og fólkið í honum. En það verður gott að mæta í Brekkó aftur á mánudaginn og hitta allt það öfluga lið sem er þar innan dyra. Síðasta kvöldið með Aubrey og fjölskyldu var notalegt eins og allar samverustundir með þeim. Það verður erfitt að kveðja þau á morgun en á sama tíma hlakka ég til að koma heim og knúsa liðið mitt. Brynhildur Sigurðardóttir í Charles Spencer High School skrifar:
Það verður skrítið að fara heim á morgun. Tíminn hér í Alberta hefur verið svo fullur af upplifunum að ég hef varla saknað neins að heiman. En mikið rosalega verður samt gott að komast heim, hitta fólkið mitt og hella mér svo í hamaganginn í Garðaskóla á mánudaginn. Ég geri það að markmiði mínu að fara í vetur í innlit í jafn margar kennslustundir þar og ég hef gert í CSHS, og helst miklu fleiri.
Brynhildur Sigurðardóttir í Charles Spencer High School skrifar: Hjarta CSHS er salurinn sem er í miðju húsnæði skólans. Á salnum er leiksvið sem flesta daga er lokað með vegg sem rennt er niður úr loftinu. Á miðvikudaginn hittist kór skólans á sviðinu kl. 9 í tíma hjá gestakennaranum Dr. Jamie Hillmann frá Boston College. Það var frábær byrjun á deginum að hlusta á kórinn æfa með nýjum stjórnanda. Á salnum er líka matsala nemenda og færanleg sæti með borðum fyrir fjölda manns. Þar eru breiðar tröppur upp á efri hæð skólans og í þessum tröppum koma nemendur saman af margvíslegum ástæðum. Á salnum hittast nemendur og borða saman í matartímanum, íþróttakennarar ræða við hópana sína, sumir íþróttahópar draga fram borðtennisborð og æfa, starfsfólkið röltir um og spjallar við nemendur, skólaliðar setjast í kaffipásur, tölvuhópar koma þangað fram með tölvur sem þeir rífa í stundur og setja aftur saman. Nemendur í 12. bekk hafa eignað sér eina af upplýsingatöflunum sem hanga á salnum og þar peppa þeir upp stemningu fyrir væntanlegri útskrift. Í vikunni héldu þeir t.d. "Fashion Disaster Day" og óhætt er að segja að hópurinn stóð sig einstaklega vel í því verkefni. Að sjálfsögðu var myndataka á sal. Á hverjum degi æfir gítarhópurinn kl. 10.30. Þegar kennarinn er búinn með innlögn og hópæfingu færa nemendur sig fram á salinn og spila, friðsæl gítartónlistin ómar um allt. Á föstudagsmorgnum er svo "open stage" á meðan nemendur eru að tínast í hús. Nemendur geta sótt um að fá að vera með atriði og í morgun voru það Emma og Tierra sem sungu og spiluðu á píanó, afslappað og huggulegt í upphafi dagsins.
Arnbjörg í Marlborough skrifar.
Opinber tungumál í Kanada eru tvö, enska og franska og á að gera þeim jafn hátt undir höfði. Nokkrir skólar eru bæði með kennslu á frönsku og ensku og í dag fékk ég að heimsækja Mayland Heights skólann sem kennir á báðum tungumálunum. Enski hlutinn er ætlaður börnum í hverfi skólans en franski hlutinn er opinn fyrir nemendur af stóru svæði í Calgary enda ekki allir skólar sem bjóða upp á bæði tungumál. Allir kennararnir sem kenna í frönsku deildinni tala bæði tungumálin en flestir sem kenna í ensku deildinni tala einungis ensku þannig að þetta eru alveg tvö kerfi inni í sama húsinu. Þessi tvö kerfi eru mjög ólík, annað eins og franska skólakerfið og hitt kanadískt og í mörgum slíkum skólum hér er algjör gjá á milli kennara milli deilda. En að húsnæðinu eða skólabyggingunni, þá er hún mjög sérstök. Skólinn var byggður fyrir 50 árum og fékk arkitektinn verðlaun fyrir hönnunina. Ekki veit ég hvort skólayfirvöld og arkitektinn áttu von á styrjöld en það eru nánast engir gluggar á húsinu. Utan frá lítur skólinn út fyrir að vera verksmiðja eða að minnsta kosti alls ekki skóli. Í nokkrum stofum á efri hæðinni eru litlir þakgluggar og í nokkrum stofum á neðri hæðinni eru litlir gluggar alveg niðri við jörðu. Það er einungis ein skólastofa með glugga sem hægt er að horfa út um. Kennurum tekst samt að hafa skólastofurnar mjög hlýlegar og notalegar og andinn í skólanum er mjög góður þó að andrúmsloftið sjálft geti ekki alltaf verið gott! Þessi skóli er gott dæmi um að það er hægt að halda úti metnaðarfullu og góðu skólastarfi þrátt fyrir frekar ömurlegt húsnæði. Yfirleitt gengur skólinn undir nafninu Bunker eða neðanjarðarbyrgi og það var tilfinningin sem ég fékk þegar ég gekk inn. Ég veit ekki alveg hvaða skoðun arkitektinn hafði á skólastarfi en hann hefur að minnsta kosti ekki talið mikla þörf á náttúrulegri birtu. Veggirnir eru svo þykkir að það gekk illa að koma netsambandi inn í skólann og það er ekki möguleiki á að setja lyftu inn í hann. Nemandi í hjólastól gæti því alls ekki verið þar vegna þess að það eru tröppur úti um allt. Þeir sem horfa á þættina Fargo gætu kannast við skólann vegna þess að hann er lögreglustöð í þeim og er hluti þáttanna tekinn þar. http://school.cbe.ab.ca/school/maylandheights/Pages/default.aspx Ásta F í Harry Gray Elementary:
Í dag var haldið í norðurátt og heimsótt nýleg "Hutterites colony" - Homeland. Homeland er dóttur-nýlenda stærra samfélags Hutterites sem heitir "Twilight" og er litlu vestar. Í Homeland búa nokkrar fjölskyldur, alls 106 manns. Tveir kennarar kenna börnunum í skólanum, 14 í eldri hópnum og 17 í yngri hópnum. Kennararnir eru báðir enskumælandi og búa ekki á svæðinu, þær eru á launaskrá hjá Alberta-fylki, en nýlendan rekur húsnæðið. Skólinn skal fylgja opinberri námskrá, og gerir það með ákveðnum undantekningum þó. Þrjár undantekningar eru þar veigamestar; það er kennd þýska í skólanum (sú kennsla snýst aðallega um utanbókarlærdóm á biblíusögum), öll tækni er bönnuð í skólastarfinu (skólastjórinn er með fartölvu sem hún verður að fela á meðan að börnin eru í skólanum) og á 15 ára amælisdaginn líkur skólaskyldunni og nemendur hætta í skólanum. Skiptir þá engu hversu mikið er eftir af skólaárinu og um framhaldsnám er ekki að ræða. Saga Hutterites er um margt sérstök, þetta fólk er kristinnar trúar og kýs að búa saman í nánum samfélögum með skýra verkaskiptingu. Þeir lifa friðsömu lífi og stunda landbúnað af mikilli natni, tileinka sér tækninýjungar á því sviði og framleiða mikið magn matvæla. Hutterites neita að deyða fólk og taka því engan þátt í styrjöldum og hafna herskyldu algjörlega. Af þeim sökum voru þeir víða ofsóttir og var það ein meginástæða flótta þeirra yfir Atlandshafið, en þetta fólk er upprunið í germönskum löndum. Þeir tala sín á milli germanska mállýsku sem minnir um margt á þýsku. Lorette sem hefur kennt í skólanum í nærri 20 ár segir að þetta sé sk. "lágþýska" sem börnin tala heima og sín á milli, en þetta tungumál er algjörlega bannað að nota í skólanum. Kennslan fer öll fram á ensku og börnin verða að tala saman á ensku. Dæmi eru um að barn kunni ekki stakt orð í ensku þegar skólagangan hefst. Þau læra líka þýsku í skólanum, en það er "háþýska" sem hljómar framandi fyrir þeim. Meira má lesa um Hutterites hér. Við heimsóttum skólann og töluðum við börnin, þau voru forvitin um Ísland og spurðu mikið. Það var mjög gaman að tala við þau, börnin voru opin og kurteis. Ekki oft sem þau fá gesti í skólann og hvað þá frá öðrum löndum, enda var fyrsta spurningin: "hvernig fórstu að því að keyra hingað?". Þá tóku elstu nemendur skólans það að sér að ganga með okkur um svæðið. Þau Linda og Gabríel munu bæði hætta í skólanum fljótlega og snúa sér að fullorðinsverkum. Núna er Gabríel að vinna í fjósinu eftir skóla og Linda passar börn. Hún veit að daginn sem hún verður 15 ára þá tekur uppvaskið við, og þegar hún verður 17 ára má hún fara að vinna við matreiðslu. Svo fær hún vinnu eða hlutverk í takt við hlutverk eiginmannsins. Þau svöruðu spurningum okkar greiðlega og virtust frekar hlakka til fullorðinsáranna en hitt. Það var merkilegt að ganga þarna um húsin með þessum ljúfu leiðsögumönnum sem útskýrðu fyrir okkur hvernig allt batteríið er rekið eins og ein heild, eitt stórt heimili. Sameiginleg matargerð, þvottaaðstaða, risastórir kælar og frystikistur, slátrunaraðstaða og matvælavinnsla. Við heimsóttum kirkjuna þar sem haldin er athöfn hvern einasta dag. Fátt sáum við fullorðina á þessu rölti okkar. Konurnar héldu sig innandyra og ekki var okkur sýnt inn á heimili fólks. Allir verkfærir menn voru í uppskerustörfum því nú liggur mikið við og tíminn að renna út. Karlmennirnir vinna núna á 12 tíma vöktum við þreskingu og vélarnar ganga þannig allan sólarhringinn. En við fengum að sjá kornþurrkun og geymslu, risastórt fjós með yfir 300 nautgripum og róbótum, eggjabú með tæplega 3000 varphænum, smíðaverkstæði, vélaverkstæði, rafvirkjaverkstæði og pípulagnaaðstöðu. Þetta stóra samfélag er sjálfu sér nægt um flest. Þetta mikil upplifun og ég er óendanlega þakklát þeim Bonnie og Lorette að bjóða mér upp á þessa heimsókn. Og þó kvennréttindakonan í mér harmi hlutskipti stúlknanna, og allra barnanna að geta ekki haldið áfram námi, þá hlýtur maður að fyllast ákveðinni lotningu að skoða lífsmáta þessa fólks og lífsafstöðu. Það er okkur hinum framandi hugsun að leggja á sig vinnu, bera ábyrgð og vinna saman að öllum hlutum í daglegu lífi, án þess að leiða hugann að kaupi og peningum. Þarna er séð fyrir öllu. Arnbjörg í Marlborough skólanum skrifar.
Í dag var slegið met í Calgary og það er ekki eins og fólk hafi staðið í röðum vegan eftirvæntingar. Metið var nefnilega snjór! Það var 30 cm snjór þegar ég vaknaði í morgun og það hefur ekki fallið svona mikill snjór á þessu svæði í byrjun október í áratugi. Í dag lá leið mín í City Hall School, það er skóli eða fræðslutilboð sem rekið er í ráðhúsinu þeirra. Dave (maður Aubrey) vinnur í ráðhúsinu þannig að ég fékk far með honum. Hann er yfirleitt rétt um 30 mínútur að keyra í vinnuna en í dag vorum við rúmar 90 mínútur á leiðinni. Umferðin var eins og í bíómyndunum, nánast kyrr og snarversnaði þegar við komum inn í borgina. Við töldum 13 strætisvagna stopp og þvers og kruss stoppandi alla aðra umferð. Ég átti að vera komin kl. 8:30 til að hitta kennarann sem sér um þetta prógramm. Hún kom ekki fyrr en klukkan 9 og nemendurnir sem áttu að koma kl. 9:30 komu kl. 11. Á meðan við biðum og milli símtala og tölvupósta við kennarann sem átti að vera á leiðinni, skólastjórann sem gat ekki ákveðið hvort krakkarnir ættu að fara af stað eða ekki og þann sem stjórnar almenningssamgöngum í borginni gat ég yfirheyrt hana um þetta prógramm. Kennarar geta sótt um fyrir bekkinn sinn að koma í þennan skóla og þeir eru þar í heila viku. Það er gert seinni hluta skólaárs fyrir næsta ár og það komast ekki allir að. Prógrammið er hugsað fyrir nemendur í 3.-12. bekk. Nemendur undirbúa þessa viku vel til að vera búin að ákveða hvað þeir vilja leggja áherslu á og eftir að vikan er liðin vinna þeir betur úr því sem þeir gerðu. Þarna læra nemendur um uppbyggingu borgarstjórnar og hverjir það eru sem taka ákvarðanirnar. Þeir fá stundum að sitja fundi borgarstjórnar og borgarstjórinn hittir alla hópana. Misjafnt er hver áherslan er hverju sinni, fer eftir áherslum í námi nemendanna og áhuga þeirra sjálfra, en það kemur alltaf einhver frá borginni til að ræða við nemendur um þann vinkil sem þeir taka í sinni viku. Áherslan getur verið á gatnagerð, almenningsgarða, leiksvæði, skipulag á nýjum hverfum eða aðstæður heimilislausra. Hópurinn sem er þessa viku var að kanna aðstæður heimilislausra í borginni. Þeir áttu að heimsækja eitt skjólshúsið sem er fyrir fjölskyldur í dag en vegna þess að þau komu allt of seint var ekki hægt að taka á móti þeim þar. Nemendurnir skoða líka umhverfi ráðhússins enda eru margir þeirra að koma í fyrsta skipti niður í miðbæ. Ég sé að þetta er eitthvað sem við getum útfært heima, að minnsta kosti á stöðum eins og Akranesi þar sem er hægt er að ganga allt sem við þurfum að fara. Möguleikarnir eru fjölmargir. En það er farið að síga á seinni hlutann í þessari ferð og jafn mikið og ég hlakka til að knúsa liðið mitt (sérstaklega litlu dýrin mín) þá er erfitt að hugsa til þess að kveðja Fletcherklanið. Þau tóku mér opnum örmum inn á heimilið sitt og hafa látið mér líða eins og heima frá fyrstu mínútu. Hvort sem það er við matarborðið eða þegar við hrúgumst öll í sófanum og hlæjum yfir bíómynd þá eru þau algjörlega búin að bora sér inn að hjartarótum. Það er ótrúlegt hvað hægt er að tengjast fólki á stuttum tíma og við eigum klárlega eftir að halda sambandi þó að það sé langt á milli okkar. |